2018 is al weer een tijdje geleden begonnen en het was hier eigenlijk een beetje te rustig. Iets met geen inspiratie om wat te schrijven en druk zijn met wisseling van baan enzo.
Maar gelukkig hebben we Gijs en Gijs heeft altijd wat.
Zo liep hij op een avond ineens mank. Ik kon niet goed bedenken waardoor, behalve dan dat hij van het trapje van de bank was gevallen. Gijs is motorisch niet zo handig, dat heb ik vast al eens vaker geschreven. Hij gaat soms uitgebreid nadenken lijkt het en dan weet hij ineens niet meer hoe hij dat trapje bij de bank op moet. Wat er al jaren staat. Waar hij al duizenden keren op geklommen is.
Maar het ging mis en Gijs liep mank.
Het bleek dat Gijs zich verstapt had en met een teennagel aan een traptree is blijven haken. De dag erna ontdekte ik dat die nagel omhoog stond en dat hij bloed tussen zijn zooltjes had. We konden gelukkig diezelfde middag nog bij de dierenarts terecht. Ik dacht altijd dat ik wel redelijk wat gewend was qua vieze dingen, maar van het heen en weer bewegen van die nagel door de dierenarts, om te onderzoeken hoe of wat, werd ik toch een beetje misselijk. Gelukkig had hij de nagel/pootje verdoofd met lidocaine spray en Gijs gedroeg zich hartstikke goed. Echt. Ik had gegil en gegrom gehad en het bleef bij een piepje en een zacht grommetje. Die wel iets harder werd toen de dierenarts probeerde om de nagel er dan maar uit te trekken. Wat niet wilde.
De nagel stond door alle beweging nóg verder omhoog en de dierenarts gaf aan dat hij dan onder narcose zou moeten zodat hij het goed los kon maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Infuus naald geprikt, narcose erin. Toen Gijs in slaap was, ging ik naar de wachtkamer. Na een tijdje werd ik weer naar binnen geroepen en daar lag een slapende Gijs, met om zijn poot een mooi blauw verband. Het bleek dat de nagel met een stukje van het kootje was afgebroken. Die nagel gaat dus nooit meer terug komen. Gijs werd wakker, zo stoned als wat. Na een poosje stond hij enigszins onstabiel op de pootjes, maar hij kon wel lopen dus hij mocht weer mee naar huis. Hij zakte als een zoutzak in elkaar toen ik hem op de stoel in de auto legde. Stoelverwarming aan en naar huis en thuis lekker onder een dekentje.
Sindsdien gaat het goed met hem. Waar hij de ene ochtend amper kon lopen, rende hij de volgende ochtend al weer door het huis heen. Het verbandje hebben we er na een paar dagen afgehaald. En dat ziet er best raar uit, zo’n pootje waar een nagel van mist.. Het is natuurlijk ook nog wat extra roze, zonder haar en er zitten hechtingen in. Tot nu toe blijft hij er wel aardig af. Soms likt hij er aan en dan zeggen we wel dat hij er af moet blijven.
Ik hoop dat alles snel genezen is en dat hij er geen pijn aan overhoudt.